Rodni grad Migela de Servantesa, grad koji je inspirisao Pabla Pikasa i Salvadora Dalija je i grad muzeja Prado, fudbala, calamari sendviča i najstarijeg restorana na svijetu. Ipak, Madrid koji globalno poznajemo kao živahni, šareni, bezvremenski grad nepokolebljive energije i jedinstvenog duha, kao takav je najbolje je ovekovečen u filmovima umjetnika koga Madrid decenijama vodi, proganja i inspiriše, u istorijski značajnoj simbiotičkoj vezi kojoj dugujemo jedan od najunikatnijih filmskih opusa današnjice. U pitanju je Pedro Almodovar – najveći fan ovog grada koji je oko njega izgradio cijeli svoj filmski univerzum, pa tako i verovatno najistančanije oko kroz koje bi se Madrid mogao posmatrati. Pogledajmo koja su to mesta koja je ovaj ekspert za Madrid uvrstio u svoj filmski putopis, te kako i sami možemo da ih posjetimo iz udobnosti svojih fotelja, a i uživo.
8. Adolfo Suarez Madrid – Barajas Aerodrom (Mujeres al borde de un ataque de nervios iz 1988, Volver iz 2006, Los amantes pasajeros iz 2013),
Prva stanica u Madridu će vam najvjerovatnije u svakom slučaju biti aerodrom. To je lokacija kojoj većina ljudi ne bi posvetila previše pažnje kao zanimljivoj van njene najosnovnije svrhe, ali Pedro Almodovar nije većina ljudi, pa mu je aerodrom Adolfo Suarez, kolokvijalno poznat kao Barajas (Barahas ) zbog madridske četvrti u kojoj se nalazi, više puta poslužio kao inspiracija. Ova savremena građevina koju je u projektovao španski arhitekta Antonio Lamela sa biroom Rogers Stirk Harbour + Partners najpoznatija je po svom terminalu 4 na kome počinje zaplet Almodovarovog filma Los Amantes Pasajeros iz 2013. čija se radnja u potpunosti odvija u avionu, a Penelope Kruz je zaposlena na aerodromu, kao i u njegovom filmu Volver iz 2006. Ipak, najpoznatije filmsko korišćčenje ovog aerodroma je u njegovom filmu Žene na ivici nervnog sloma, u kome je on lokacija potpuno dramatičnog i pomalo suludog klimaksa koji uključuje prijetnju oružjem, razočarenje i putovanje na López Ibor kliniku. Pored aviona, Almodovara inspirišu i vozovi, pa je u njegovom filmu Kika jedan od glavnih junaka željeznička stanica u Atochu, dok u Todo sobre mi madre, Cecilia Roth putuje brzim vozom između Madrida i Barselone, iako u vrijeme snimanje filma, ova linija još nije postojala.
Konceptualna skica za aerodrom, izvor ArchDaily
7. Viaducto de Segovila (filmovi: Matador iz 1986, Los abrazos rotos, iz 2009; Los amantes pasajeros iz 2013)
Kao i svaki vrsni poznavalac drame, Almodovar zna da nema ništa bez erotike, smrti i dobre lokacije. Lokacija je već poznata, kao i Almodovarova uobičajena tematika, ali kakve veze jedan most ima sa smrću, pitate se? Izgleda velike, budući da je segoviljski vijadukt koji se nalazi u madridskoj četvrti La Latina, od konačnog završetka rada na njegovoj rekonstrukciji 1942. poznat i kao odličan primjer madridskog racionalističkog stila u arhitekturi, ali i kao jedna od dežurnih madridskih lokacija za samoubistva. Naime, most je postao naročito bizarna figura u Madridu devedesetih kada je broj samoubistava dostigao vrhunac, ali to je bio u cijelom dvadesetom vijeku – smatra se da je približan broj pokušaja u tih šezdesetak godina došao na cifru preko 500. Ova praksa je prekinuta kada su lokalne vlasti izgradile staklenu ogradu kako bi onemogućile kretanje pješaka, pa samim tim i tragične pokušaje. Plan je uspio, i u 21-om vijeku most više ne zaslužuje svoj nadimak, ali zadržava notornost i pop-kulturni status. Ovo nije lokacija za svakoga – više će zanimati ljubitelje malo morbidnijih atrakcija, što objašnjava fascinaciju Pedra Amodovara istim – značajno se pojavljuje u čak tri njegova filma.
6. Groblje La Almudena (Tacones lejanos iz 1991, Kika iz 1993, Carne Trémula iz 1997 )
Most za samoubistva se možda odavno vratio svojoj prvobitnoj svrsi, ali Almodovar je ostao vjeran jednoj još morbidnijoj lokaciji. U pitanju je madridsko groblje La Almudena (Cementerio de Nuestra Senora de la Almudena – nazvano po svetici koja je zaštitnica grada), koje sa svojih 5 miliona trajnih stanovnika prevazilazi broj stanovnika grada koji je bliži broju od tri miliona. Kada saznate da je sa svojih 120 hektara ovo ne samo najveće groblje u Madridu nego i u cijeloj zapadnoj Evropi, te da je La Almudena bilo glavno gradsko groblje od 1884. Do 70ih godina 20 vijeka, zbog čega je tu pokopan veliki broj prominentih jvnih figura, fascinacija njime postaje malo jasnija. Groblje je otvoreno za slobodne posjete u toku dana, a postoje čak i vođe ture, dok
5. Bioskop Cine Dore – Hable con ella iz 2002
Očekivano za jednog filmskog stvaraoca, jedna od važnijih lokacija Almodovarovog madridskog univerzuma jeste bioskop Cine Dore, sadašnja kinoteka Španije, u kome je jedan od njegovh omiljenih glumaca Javier Camera radio i koji se pojavljuje u više njegovih filmova, najznačnije u Hable Con Ella. Smješten kod Anton Martin ulaza za metro, u pitanju je tipični arthaus bioskop iz ere art nouveau, koji često prikazuje Almodovarove filmove – gdje ih je bolje pogledati? Takođe, daju se naslovi po izboru španskog ministarstva kulture koje sada upravlja bioskopom sa ciljem očuvanja španske kulturne baštine, tako da su ulaznice prilično jeftine (2-2.50evra).
4. Kruna od trnja (La Corona de la Espinas) iz La piel que habito (2011)
“Crown of Thorns” ili Institut kulturnog nasljeđa Španije, dizajnirali su Fernando Higueres i Antonio Miró, te za projekat dobili Nacionalnu nagradu za arhitekturu. Kultna građevina koja je kolokvijalno poznata kao “kruna trnja” zbog svog speicifčnog oblika, jednako je interesantna za obilazak uživo, budući da se sam Institut bavi projektima vezanim za arhitekturu, arheologiju, konzervaciju i restauraciju umjetnosti, te sadrži, između ostalog i foto-biblioteku sa originalnim radovima pozmatih španskih fotografa. Poznato se pojavljuje i u Almodovarovom La piel que habito i to kao lokacija u kojoj Antonio Banderas održava konferenciju. Da li postoji bolji način od Almodovarovog da se ova zgrada iskoristi, moraćete saznati lično.
3. El Museo Chicote, iz Los abrazos rotos (2009)
Almodovar ne bi bio Almodovar da ne preporuči i mjesto za noćni izlazak. U pitanju je poznati koktel bar osnovan 1931, koji teško da je muzej u konvencionalnom smislu te rječi, ali je od neprikosnovenog značaja kad je u pitanju madridskog noćnog života. Ovaj “hram koktela” zadržava enterijer iz 30ih godina, hvaleći se time što su na njemu svojevremeno sjedali Grejs Keli i frank Sinatra, kao i Almodovarovi likovi u Los abrazos rotos, gdje je poslužio kao lokacija za ključnu dramsku scenu u filmu. Još jedan bar blizak Almodovarovom srcu je i Tablao Villa Rosa koji se pojavljuje u filmu Tacones lejanos iz 1991, u kome se može plesati flamenko i probati andaluzijski specijaliteti. Almodovar ne cijeni samo svoj usvojeni grad u koji se doselio kao 17-ogodišnji student režije, već i svoj kraj – on je porijeklom iz malog grada u pokrajini Kastilja la Manča, koja se graniči sa Andaluzijom.
2. Teatro Bellas Artes – Todo Sobre Mi Madre iz 1999.
Jedno od najpoznatijih madridskih pozorišta je takođe očekivana filmska lokacija, naročito za Almodovara koji u svojim filmovima često prikazuje svijet glumaca i izvođača svih vrsta. Od otvaranja 1961. Pozorište prikazuje produkcije privatnih i javnih pozorišnih kompanija, klasične komade kao i savremene tekstove i plesne predstave. Pored toga, pozorište sadrži svečane sale, kabare, restorane, časove plesa i druge sadržaje kojiga čine sjajnim mjestom za jedno sasvim “almodovarsko” i sveobuhvatno isksutvo Madrida. Kod samog Almodovara se poznato pojavljuje u Todo Sobre Mi Madre, u kome se najvažniji događaj dešava upravo ispred pozorišta, dok likovi ispred čekaju početak predstave.
1. Plaza Mayor – La flor de mi secreto iz 1995.
Glavni madridski trg koji je nedavno proslavio 400-i rođendan je nekadašnji centar starog Madrida, izgrađen u XVI vijeku, u toku habzbirškog perioda. Prije ovog renoviranja od strane klasičnog arhitekte Huana de Herere, trg je bio poznat kao glavna gradska pijaca. Zanimljivo je pretrpio čak tri požara u svojoj bogatoj istoriji, te je svoje sadašnje ime dobio na kraju Španskog građanskog rata, prije čega se zvao Trg republike. Nalazi se u blizini drugog poznatog madridskog trga – tkzv. Puerta del Sol na kome se nalaze kancelarija predsjednika grada, vođa regionalne vlade autonomne pokrajine Madrid, ali je glavni trg prometniji i poznatiji po obližnjim kafićima, restoranima i kulturnom značaju. La Plaza de Mayor je u ovom aspektu nezamjenjiv, naročito ako želite da filmski kontemplirate svoje veze sa dotadašnjim partnerima, kao junaci u La flor de mi secreto. Na kraju krajeva, ovaj trg je jednako sinoniman sa Madridom kao i filmovi Pedra Almodovara.
